سلام به یاران آفتاب

سلام به شما دوستان عزیز و همراهان همیشگی " شعر و ادب و عرفان "

درست یک سال پیش ، اولین پستم را در این وبلاگ منتشر کردم. از آن زمان تا به امروز پست‌های مختلفی نوشته‌ام.

نمی دانم از کجا باید شروع کرد. اینجا کلبه تنهایی من است که تمام درد و دل های پنهانی خویش را در آن جا نهاده ام که شما بزرگواران بر من منت نهاده و همیشه و همه وقت همراه و همصحبت من بوده و هستید.

خوب می دانم و ارج می نهم این دانایی را که اگر صفحات " شعر و ادب و عرفان " امروز حرفی برای گفتن دارد و کلامی برای عرضه نمودن ، از محبت بی دریغ  شما دوستانی است که از ابتدای آشنایی تا کنون مرا تنها نگذاشته اید و همواره با نیکی ها و مهربانی ها و راهنمایی های خود در مسیر موفقیت راهبردم بوده اید و نیز می دانم که تشکری این چنین نخواهد توانست آن چنان محبت ها را جبران نماید.

اما گوشه ای از فرهنگ زیبای دوست نوازی ایرانیان را خواهد نمود.

به رسم ادب و به پاس این همه نیکی واژه به واژه وبلاگم در برابر شما عزیزان سر تعظیم فرود می آورد و بر تارِک درختِ اندیشه تان بوسه می زند.

اگر گاهی با سخنی یا کلامی غمگینانه روحتان را آزردم بر من که کوچکم ببخشائید .

با سپاس فراوان از همه شما بزرگواران

شاخه گلی تقدیم وجود پر مهر شما